Zgodnie z planem dzisiaj nastąpiło rozstrzygnięcie konkursu „Moja pasja”. Jury wybrało! Przypominamy, że wszystkie prace i zasady konkursu możecie zobaczyć na odpowiedniej podstronie: Konkurs.
Pierwsze miejsce: Izabela Poletyło
Przychodzę do Was z pewną opowieścią.
28 czerwca 1999 roku na świat przyszła sporych rozmiarów dziewczynka. Jej przygoda nie zaczyna się kolorowo - jej malutkie serduszko się zatrzymało. Widocznie nie miało pojęcia, że w przyszłości będzie biło dla wielu osób i rzeczy.
Dziewczynkę udało się uratować, jednak jej przyszłość nie prezentowała się kolorowo - wykryto u niej chorobę przewlekłą, przez co połowę życia spędziła w szpitalu. Do dzisiaj raz na jakiś czas musi tam wracać, by upewnić się, że nic nie zagraża jej życiu.
W drugiej klasie podstawówki dziecko sięgnęło po pierwszy tom ,,Władcy Pierścieni" i bezapelacyjnie przepadło. Z biegiem lat zaczytywało się w przeróżnych powieściach, wgłębiało w nietuzinkowe historie... Co tu ukrywać - dziewczynka po prostu żyła książkami! Zazdrościła jednak wszystkim dzieciom, które bez żadnych ograniczeń biegały po podwórku, grały w piłkę, wykonywały przeróżne ćwiczenia...
Potem zapragnęła być jak autorzy jej ulubionych książek - zaczęła pisać. Dzisiaj otwarcie może przyznać, że to hobby ukształtowało jej osobowość. Im lepiej pisała, tym stawała się bardziej dojrzała. Uznawała, że gdy będzie gotowa, pokaże ludziom, co udało jej się napisać.
Zrodziła się w niej również pasja do rysowania. Potrafiła rozłożyć brystol na podłodze i zacząć rysować bez jakiegokolwiek przygotowania. Wszyscy widzieli w jej ciężkiej pracy dzieła sztuki, ona coś, co warto pielęgnować - część siebie.
Dziewczynka ma dziś siedemnaście lat i mimo że nie jest okazem zdrowia, z dumą chwali się swoimi zainteresowaniami. Jej pasje są dla niej jak powietrze - słowa, rysunek, czytanie - dzięki nim może oddychać. Gdyby zaprzestała którejś z nich, jakiś ciężar spocząłby na jej klatce piersiowej.
Jej serce przestałoby bić.
Zupełnie jak wtedy...
Oliwia Otręba:
Zdecydowałam się opisać pasję, którą odkryłam stosunkowo niedawno. Zaczęło się jakoś na początku października. Przyszłam wtedy na zajęcia i nie spodziewałam się, że odkryję coś tak niesamowitego.
Myślałam, że to będzie jakiś nudny wykład, który nic nie wniesie do mojego życia. Jednak stało się zupełnie inaczej.
Pierwszy tydzień. Pierwszy rok. Pierwsze piątkowe zajęcia. Wykładowca przyjechał do nas z innej uczelni. Wiedziałam tylko tyle, że ma nam przekazać wiedzę na temat różnych materiałów. Pierwszy temat: Metale. Wcześniej ciekawiło mnie z jakich materiałów są wykonane różne przedmioty. Jednak jakoś nigdy nie zgłębiłam tego tematu. Chyba dlatego, że nie czułam tego czegoś. Czegoś, co poczułam wtedy na wykładzie. Moja uwaga maksymalnie skupiła się na metalach. Czułam, że nie istnieje nic więcej. Tylko ja i metale. Z zaciekawieniem słuchałam o rodzajach metali, ich budowie itd. Kiedy prowadzący wyciągnął kilka stopów i dał je nam do pooglądania, czułam się jak dziecko, które dostaje najwspanialsze na świecie zabawki. Od czasu tych zajęć uwielbiam sprawdzać z czego zostały wykonane różne przedmioty. Lubię czytać o materiałach i zwiększać swoją wiedzę na ich temat. Czasem sama trochę eksperymentuję z jakimiś tworzywami. Zbieram rozmaite obiekty, a potem tworzę z nich coś nowego. Uczelnia, na której studiuję posiada wiele różnorodnych maszyn, które służą m. in. do obróbki metali czy drewna. Dzięki temu mogę lepiej rozwinąć swoją niedawno odkrytą pasję.
Ciekawią mnie chyba wszystkie materiały. Szczególnie te dopiero wynalezione. Jest w nich bardzo duży potencjał i mogą one w przyszłości zrewolucjonizować rynek. Ostatnio dowiedziałam się, że holenderski student wynalazł nowy, ekologiczny materiał, którego bazą jest zasuszone igliwie. Dla mnie jest to coś niesamowitego. Tak samo jak odkrywanie nowych sposobów na obrabianie materiałów. Mało osób wie, że Polak stworzył jedną z najnowocześniejszych technik obróbki stali, która polega na nadmuchiwaniu tego stopu sprzężonym powietrzem.
Pasja wiąże się z marzeniami. Oprócz tworzenia fantastycznych obiektów, marzę też o napisaniu własnej historii, czyli o stworzeniu własnego materiału albo opracowaniu nowej techniki obróbki jakiegoś materiału.
Jeszcze wiele przede mną. Pasja rośnie, a ja czuję i mam nadzieję, iż rozwinie się w coś wspaniałego.'
Aleksandra Piela:
Przez wiele lat szukałam pasji, czegoś, co mogłoby odmienić nudną codzienność. Próbowałam wielu rzeczy, lecz od ponad dwóch lat moje zainteresowanie stało się moim życiem. Wszystko zaczęło się niepozornie, parę linków wysłanych przez przyjaciółkę nie zrobiło na mnie żadnego wrażenia, z czasem jednak konkretna muzyka skradła moją duszę. Jest to koreańska muzyka popularna. Można by pomyśleć - nic szczególnego, lecz na każdy występ zespołu składa się masa czynników powodująca, że widownia może oglądać prawdziwe widowisko. Sztab choreografów, lata ciężkiej pracy od rana do nocy (bowiem średni czas trenowania członków zespołu do debiutu wynosi aż 3 lata!), dopracowane do perfekcji kostiumy i teledyski (ktoś może powiedzieć, że wszystko wygląda tak samo i "tych Azjatów trudno rozróżnić")powodują, że każdy słuchacz zostanie zwalony z nóg. Nawet albumy wydawane przez wytwórnie są dopracowane, nie jest to tylko krążek, ale i cała książeczka z tekstami i zdjęciami wokalistów, raperów i tancerzy (wspominałam, że cały zespół tańczy na żywo na scenie jednocześnie śpiewając? A to naprawdę sztuka)oraz upominki w formie pocztówek czy kart, które k-poperki dumnie noszą ze sobą. I nie, nie są to tylko urocze dziewczęta w słodkich kostiumikach, gatunki muzyki koreańskiej są tak różnorodne jak te europejskie, co sprawia, że można znaleźć świetnych wykonawców indie czy rocka (w których również się zakochałam) a nawet metalu i hip-hopu! Idealna prezencja, wytrwałość i pracowitość wokalistów i wokalistek mnie samą motywują do pracy nad sobą. Widząc choreografie i słysząc chwytliwe piosenki mam ochotę tańczyć. Na pierwszy rzut oka wszystko może wydawać się łatwe, ale jak wiadomo, nawet bez jednego elementu układanka nie połączy się w całość.
Jednoznaczna z podziwem dla muzyki jest u mnie fascynacja samą kulturą Korei, jej odmiennością nawet od mentalności reszty azjatyckich krajów, antagonizmami występujące w społeczeństwie i bogatym dorobkiem kulturowym oraz historycznym. Warto też wspomnieć o pozostałych gałęziach przemysłu rozrywkowego, o tak zwanych k-dramach, czyli serialach, przy których równocześnie śmieję się do rozpuku i płaczę ze wzruszenia!Z kolei wiece kinowych dzieł koreańskich zostaje nagrodzonych na międzynarodowych festiwalach. Język, choć dla wielu będzie brzmiał jak bełkot oraz alfabet wyglądał jak chaotycznie postawione kreski, dla mnie składa się już w logiczną całość i opisuje wiele emocji i różnorodnych historii.
Sądzę, że wiele osób nie zdaje sobie sprawy z rosnącej popularności K-POPu na pozostałych kontynentach. Również w Polsce rzesza fanów wciąż się powiększa, co pokazuje, że wykonawcy mają w sobie "to coś". Wciąż brakuje nam koncertów, które nagrodziłyby działania Europejczyków (prowadzimy bardzo dużo akcji zapraszających boysbandy i girlsbandy do naszego państwa), najpiękniejszą nagrodą są właśnie upragnione widowiska.
Błyski świateł. Tłumy osób, które, choć z pozoru sobie obce, łączy jedna pasja. Czekanie w klubie czy hali z lightstickami w dłoni i plakatami z nazwami zespołu oraz motywującymi słowami. Chór głosów śpiewających z artystami kolejne zwrotki piosenki. Mimo, że żyjemy w dwóch innych światach, na tą chwilę nie dzieli nas żadna bariera, ani językowa, ani kulturowa. Czy jest coś piękniejszego niż spełnienie marzenia w ten sposób?
Chyba już zawsze będę wdzięczna koleżance za pokazanie mi Korei i sprawienie, że mogę uśmiechać się na samą myśl o kraju, który znaczy dla mnie teraz tak wiele.
Gratulujemy nie tylko zwycięzcom, ale wszystkim, którzy odważyli się opisać swoje pasje!
